Szybko, sprawnie, obsługa bez zarzutu.

Pomimo, że były to godziny poranne w Boże Narodzenie autobus Linii nr 75 przyjechał punktualnie według rozkładu. W środku autobusu było czysto pomimo tzw błota pośniegowego na chodnikach i przestankach. Autobus był ogrzewany a kasowniki i automat biletowy, w którym można było kupić bilet autobusowy sprawny. Kierowca jechał dość płynnie bez szarpania nagłego hamowania itp., Pomimo, że stan odśnieżenia ulic pozostawiał sobie nieco do życzenia w pierwszy dzień świąt. Na przedostatnim przestanku przed budynkiem dworca PKP Szczecin Główny kierowca podjechał bardzo blisko krawężnika, co znacząco ułatwiło wysiadanie pasażerom z bagażem.

Wieczorem szybko musiałam udać się do centrum. Spojrzałam na zegarek, następnie na stronę www ZDiTM w celu sprawdzenia rozkładu i pobiegłam na przystanek tramwaju nr 3. Stojąc w deszczu czas się dłużył, a tramwaj coraz bardziej był spóźniony. W końcu nadjechał z 4 minutowym opóźnieniem. W garści trzymałam już odliczone pieniądze na bilet ponieważ nie zdążyłam podbiec do kiosku. W szczecińskich tramwajach nie ma nawet co marzyć o biletomatach więc podeszłam do motorniczego. Przede mną stała mała dziewczynka z mamą, która kupowała bilet, gdy odeszła położyłam pieniądze na przystosowanej do tego tacce i poprosiłam o bilet dwudziesto minutowy. Motorniczy nawet na mnie nie spojrzał. Po prostu ruszył. Wiedziałam z doświadczenia (bo niestety często się to zdarza, że motorniczy lub kierowcy z komunikacji miejskiej mają focha), że należy poczekać do kolejnego przystanku. Tak więc stałam i czekałam, aż dojedziemy. Na kolejnym przystanku motorniczy bez słowa zebrał drobne pieniądze i zaczął je liczyć. Coś mu nie pasowało więc się spytałam, czy przypadkiem nie odliczyłam za mało pieniędzy. Odpowiedzi jednak nie usłyszałam. Motorniczy ponownie przeliczył całą kwotę, w kabinie miał bardzo ciemno, drobnych trochę było więc całe to liczenie trochę trwało. Następnie spojrzał się na mnie wrogą miną, później jeszcze spojrzał na tackę i sięgnął stamtąd jeszcze kilka groszy. Następnie został wydany mi bilet, ale to już było na kolejnym przystanku. Uśmiechnęłam się do motorniczego i uprzejmie mu podziękowałam, ale nawet mój uśmiech w głosie nie wpłynął na przygnębiony nastrój motorniczego tramwaju nr 3 w Szczecinie.