Bardzo ładny park z wieloma przepięknymi trasami widokowymi. Warto zapłacić bilet wstępu, by móc podziwiać krajobrazy z góry. A do tego w kasie parku pracują bardzo miłe i pomocne osoby.

W dniu 20 listopada, będąc na wypadzie w Karpaczu, odwiedziliśmy malownicze miejsce w Karkonoskim Parku Narodowym – Dziki Wodospad na górskiej rzece Łomnica. Nietrudno do niego trafić, bo znajduje się w pobliżu ulicy Strażackiej, u wejścia do parku, oznaczonego żółtym szlakiem. Kojący szum wody, spadającej na potężne głazy był bardzo przyjemną chwilą. Musi tu być przepięknie latem, choć zimna pora roku także nie pozbawiała tego miejsca uroku. Można było wejść nad sam spadek wody, dzięki bocznym, wyższym wypustom przeciwrumoszowej zapory, zbudowanej na początku XIX wieku, aż dziw, że w tak doskonałym stanie zachowała się do dziś. Rzeka Łomnica wyglądała na leniwą rzeczkę górską, można było podejść (zarówno przed wodospadem, jak i po spadku wody), pospacerować po wielkich głazach, dających niesamowity widok wśród płynącej wody, sprawdzić jej temperaturę, była lodowata. Bardzo ładnie i niebezpiecznie jednocześnie, wyglądają świerki, których korzenie oplatają głazy, dziwne, że jeszcze się nie przewróciły. Sam wodospad nie jest bardzo wysoki, ma jakieś, może 10 m. To bardzo ładne miejsce w Parku Karkonoskim, przyjedziemy tu latem i wtedy nasycimy duszę okazałością zieleni tego cudnego widoku. U wejścia szlaku tabliczka informacyjna, dalej też umieszczone informacje oraz szlaban zakazujący wjazd na górzysty teren parku. Najchętniej poszłabym w górę po kamieniach i głazach spływającej Łomnicy. Bywałam już na szlakach karkonoskich, gdzie trzeba było wnieść opłatę, tutaj się z tym nie spotkałam. Nie zapuszczaliśmy się w głąb szlaku daleko, naszym celem głównym był Dziki Wodospad, tu jeszcze wrócimy. Polecam innym.

Karkonoski Park Narodowy jest miejscem, które częściowo zwiedziliśmy 4 września. Weszliśmy na jego teren od strony Sobieszowa i trzeba było uiścić opłatę, u podnóża góry Chojnik, w okienku małego, drewnianego domku/kasy, skąd wychylał się młody człowiek, witał idących i zapraszał po bilet (5 zł całodniowy), który znakował datownikiem. Wyjaśnił też, dlaczego udostępnianie terenu turystycznie jest płatne. Miły człowiek, skory do żartów. Bilet zawierał ważne wskazówki dla osób poruszających się po szlakach Chojnika. Aby dojść do twierdzy, znajdującej się na szczycie, trzeba było pokonać jedną z wyznaczonych tras, my wybraliśmy czerwoną, dłuższą i podobno bardziej łagodną, ale i tak dostatecznie stromą miejscami. Zaprawa piesza na szczyt, znajdujący się 627 m n.p.m., była nie lada wyzwaniem, które zwieńczył sukces i czuję się, turystycznym zdobywcą Chojnika, nawet mój mąż, sceptyk tego rodzaju turystyki, dał radę. Szlak jest bardzo dobrze przygotowany dla turystów - oznakowany i dodatkowo wyłożony kostką brukową, co jakiś czas można przysiąść na głazach/kamieniach, jest też ”półka” z siedziskami i stolikami (tak chyba w połowie ok. 2 km trasy). To takie przystanki, gdzie tablice informują o zasobach roślinnych parku, drzewostan, kwiatostany etc. Jedyne, co o tej porze roku można było podziwiać, to ogromne i mniejsze drzewa, potężne głazy (Skalny Grzyb ciekawie wygląda), ściany skalne, strome zbocza po obu stronach trasy. Tu i ówdzie trafialiśmy na pracowników, wykładających rowki spływowe po bokach trasy, jakieś studzienki. Bardzo sympatyczna atmosfera panuje na trasach, mijający turyści pozdrawiają się wzajemnie, czasem zamienialiśmy jakieś zdanie i nie trzeba było wcale się znać, niektórzy szli z kijkami, większość bez. Niesamowita zaprawa górska i jednocześnie, fantastyczna frajda, polecam miłośnikom pieszych wycieczek górskich, nie będziecie żałować, górskie powietrze jest bardzo orzeźwiające, wystarczy zachować w miarę stały rytm i równomierność oddechów.