Moja obserwacja dotyczy Centrum Zdrowia Matki Polki a dokładnie poradni laryngologicznej dla dzieci. Pierwszy mój kontakt z tą instytucją był telefoniczny w celu ustalenia wizyty. Ku mojemu zaskoczeniu trwało to dokładnie 3 dni. Gdy pojechałam tam na umówioną wizytę z dzieckiem to nie było problemu ze znalezieniem miejsca parkingowego. Niestety czar prysł jak tylko weszłam do budynku tzw.pediatrycznego. Nie sądziłam,że tak znana instytucja jest w tak opłakanym stanie. Niestety miałam wrażenie jakby czas się zatrzymał w miejscu. Znalezienie samej poradni nie było problemem bo jest wszystko super oznaczone. Po zarejestrowaniu się, gdzie panie są bardzo miłe( aczkolwiek panował mały bałagan, bo do jednej rejestracji jest kolejka do poradni neurologicznej i laryngologicznej i trzeba wiedzieć do jakiej stanąć) czekałam na lekarza. Lekarz ku mojemu zaskoczeniu (kolejnym) przyszedł punktualnie. Niestety po wejściu go gabinetu syn zaczął płakać , bo niestety myślał że będzie miał zastrzyk. Pani doktór okazała się bardzo sympatyczna i nastawiona bardzo przyjaźnie do syna gdyż to ona go uspokoiła mówiąc spokojnie do niego i tłumacząc co robi. Po obejrzeniu syna mogłam z nią spokojnie porozmawiać tymbardziej,że dostaliśmy skierowanie do szpitala. Również nie było najmniejszego problemu,żeby dostać zaświadczenie potrzebne mi do innego lekarza. Po wyjściu z gabinetu pojechałam na oddział i ku mojemu zaskoczeniu oddział wygląda dużo lepiej jak sam bydynek. Weszłam do pokoju lekarzy (tam zostałam pokierowana przez pielęgniarki) aby ustalić termin. Okazało się że termin zabiegu nie jest tak straszny i odległy jak niestety w innych ośrodkach na śląsku. W tym samym czasie zajęła się synem pani pielęgniarka (zostawiłam go na korytarzu). Jestem naprawdę bardzo zadowolona z wizyty w tym szpitalu i poradni. Żaden z lekarzy nie potraktował nas jak intruzów tylko wszyscy poświęcili nam czasu tyle ile było potrzeba tłumacząc nam wszystko. Stwierdzam,że opłacało się nadłożyć drogi, bo czasu i nerwów straciłam o wiele mniej niż jak jeżdziłam do specjalistów w Katowicach. Póki co jestem bardzo zadowolona i pozostaje mi tylko czekać na zabieg, który jest już wkrótce. Podsumowując wizytę to jedynym minusem jest obskurny budynek, ale oddział jest O.K. Personel pracujący tam zaciera złe wrażenie.

W dniu dzisiejszym odwiedziłam znajomego w Centrum Zdrowia Matki Polki w Łodzi. DO centrum można dojechać komunikacja miejską, która dojeżdża pod sam szpital. Również można przyjechać autem – wówczas można zaparkować na parkingu strzeżonym lub postawić auto na parkingu, gdzieś niedaleko szpitala. Teren przed szpitalem był czysty. Wejść do szpitala można różnymi wejściami. Ja weszłam od głównego wejścia. Po wejściu była szatnia. Spytałam się szatniarki, gdzie się znajduję oddział neurologiczny. Szatniarka udzieliła mi pełnej informacji. Była miła i uprzejma. Ubrana była stosownie do pracy. Teren koło szatni był czysty i zadbany. Na oddział, na który chciałam trafić znajdował się w drugim budynku. Budynek drugi był kawałek od pierwszego. W drugim budynku musiałam się pytać osób drugich, gdzie jest szatnia i oddział. Po kilkunastu minutach trafiłam na oddział. Oddział był zamknięty na szyfr. Otworzyła mi pielęgniarka. Po odnalezieniu znajomego poszliśmy porozmawiać na korytarz. Na oddziale nie było miejsca na osobne miejsce, aby porozmawiać. Oddział był czysty i schludny, był dostosowany do kilkuletnich dzieci poprzez obrazki na ścianach i kolory. Sale były również schludne i kolorowe. Na oddziale znajdował się telefon oraz świetlica. Aby pacjent wyszedł z oddziału musiał poinformować pielęgniarkę oraz zapisać się do zeszytu. Po rozmowie chciałam iść do lekarza dyżurnego porozmawiać z nim na temat znajomego. Jak się dowiedziałam na oddziale po godzinie 15 nie było żadnego lekarza. Poszłam więc do pielęgniarki. Od jednej z nich uzyskałam informacje, które chciałam oraz mój znajomy. Pielęgniarka była miła i uprzejma, ubrana była z uniform szpitalny. Nie posiadała identyfikatora. Nie podobało mi się na oddziale, że dzieci w wieku ok. 7-10 lat były umieszczone razem osobami mające 16-17 lat. Drugim minusem było to, że dzieci nie mogły mieć komórek przy sobie, zwłaszcza te starsze mające 16 lub 17 lat. Trzecim minusem, a raczej powinien być pierwszy, jest brak lekarza dyżurnego na oddziale. Lekarz jaki był dostępny znajdował się gdzieś w Centrum. A niestety Centrum jest dużym budynkiem, więc zanim lekarz by przyszedł na oddział to jakiś pacjent mógł dawno już umrzeć.

Obserwacja dotyczy zachowania personelu szpitala. Podczas wizyty kontrolnej rocznego dziecka mojej siostry w szpitalu okazało się, że jedna z Pań lekarek z oddziału laryngologii i okulistyki(akurat oddział jest wspólny) pomyliła dziecki i krzyczała na matkę dziecka, że nie podaje leku, który przepisała po wypisaniu ze szpitala oraz ze nie zdrobiła odpowiednich badań dziecku. Po godzinie konwersji matka dziecka poszła do sekretariatu o okazało się, że żadnych badań dziecko nie miało przepisanych, nie wspominając już o lekach, których nie było w karcie wypisu. Matka dziecka wróciła do lekarki i jej to wszystko wyjaśniła, a lekarka z wielkim oburzeniem poszła do sekretariatu sama wyjaśnić zaistniałą sprawę. Okazało się, że lekarka pomyliła dzieci. Niezła ta nasza służba zdrowia.