Dnia 26.10.2009 r. udałem się do I Urzędu Skarbowego (Lublin) w celu złożenia wniosku o nadanie NIP. Placówka znajduje się w brzydkiej okolicy - otaczają mnie zaniedbane kamienice i społeczna patologia. Na zamieszczonej na wejściowych drzwiach tablicy sprawdzam godziny otwarcia - tablica jest przejrzysta i estetyczna. Po wejściu do środka stwierdziłem, iż wnętrze nie zachwyca - wyblakłe farby; stara, szkolna ławka; lada ze zniszczonego już drewna; dwoje pracowników, którzy prowadzą dość głośną rozmowę (około dwudziestoletnia kobieta i około czterdziestoletni mężczyzna). Ci ostatni to pracownicy Biura Podawczego, gdzie muszę się udać po wniosek. Rozmowa przebiegła w miłej atmosferze - od owej pani otrzymałem wniosek i wskazówki, dotyczące miejsca złożenia dokumentu (Sala Obsługi Podatników, okienko nr 14). Usiadłem przy stoliku, aby wypełnić wniosek - po całym dniu pracy Urzędu, stolik ciągle jest czysty, musi być często myty. Miałem problem z wypełnieniem kilku rubryk, dlatego wróciłem do pani, od której wziąłem wniosek. Ta pomaga mi wypełnić aplikację, wyczuwam przyjazne nastawienie urzędników wobec mojej osoby. Udałem się do Sali Obsługi Podatników. Pomimo późnej godziny, większość okienek nadal jest otwarta. Petentów było niewielu, wobec czego w ogóle nie było kolejek. Jestem obsługiwany przez miłą kobietę w średnim wieku. Przed przyjęciem wniosku sprawdza, czy jest on poprawnie wypełniony. Zostałem poinformowany o czasie, w którym otrzymam decyzję w mojej sprawie. Czas spędzony w Urzędzie: 6 minut.

Potrzebne mi było zaświadczenie o dochodach i trzeba było wypełnić formularz miałam parę pytań więc zwróciłam się o pomoc do pana w okienku, który był nie miły i na każde pytanie mówił żeby dokładnie czytać i ze wszystko tu jest napisane. Sprawiał wrażenie zniechęconego i poirytowanego tym ze w ogóle ktoś śmie go o cokolwiek pytać. Podsumowując wizyta w urzędzie nie należała do miłych a wystarczyła odrobina dobrej woli i zaangażowanie we własną pracę.